Czy obsesja może być tak silna, by zniszczyć komuś życie? Czy może tak zawładnąć psychiką, by popaść w paranoję? Okazuje się, że tak. Z takim problemem musi zmierzyć się Martyna – bohaterka książki Stefanii Jagielnickiej-Kamienickiej pt. „Namiętność niejedno ma imię”.Młoda kobieta od roku mieszkająca we Wiedniu, postanawia odszukać swojego ojca, którego wyimaginowany od lat obraz pielęgnuje w swojej głowie. Choć nic o nim nie wie, nie zniechęca się. Do pomocy w poszukiwaniach angażuje nowo poznanego muzyka, który zakochuje się w Martynie i nie potrafi jej odmówić, choć wie, że pomysł ten jest irracjonalny. I choć pewnego dnia matka wyznaje jej okrutną prawdę, dziewczyna nadal z uporem pragnie odszukać ojca, którego od lat idealizuje.
Przecież ona musi znać jego nazwisko – zastanawiała się w skrytości. Mogłabym go odszukać gdzieś tam w Austrii. Nie miała jednak śmiałości, by w dalszym ciągu indagować o to surową matkę, która w dzieciństwie często karała ją biciem po pupie. Złościła się na nią, że nie chce ćwiczyć na pianinie, że źle się uczy. Dziewczynka nigdy nie zaznała od niej czułości, pieszczot. Była zahukana, melancholijna i skryta. Przez całe życie marzyła o ojcu Austriaku, aż w końcu uwierzyła w wymyśloną przez siebie wersję swego poczęcia. Teraz w Wiedniu coraz częściej myślała, że musi w końcu dowiedzieć się od matki, jak nazywa się jej ojciec. Może też tu mieszka?
Mając kilka podstawowych informacji na jego temat, wydzwania do mężczyzn w Wiedniu, poszukując rodziciela. Nie zdaje sobie sprawy z tego, jak jeden telefon do nieznajomego mężczyzny zmieni jej życie w piekło. Co się wydarzy? Czy Martyna odkryje prawdę? Czy odwzajemni miłość młodego melomana? Czy będzie w końcu szczęśliwa?
