Ahoj! – tak ze swoimi czytelnikami wita się 8-letnia Aneta – bohaterka przezabawnej książki pt. Wyspy Naftalinowe. Jak to 8-latka, nie lubi swojego imienia, wyglądu, patykowatych nóg i szkoły. By posiadać bujne włosy, ogoliła się na łyso. Poza tym ma tysiąc pomysłów na minutę – nie zawsze najbardziej rozsądnych. Buzia się jej nie zamyka, ponadto cierpi na nadpobudliwość psychoruchową. Możecie się domyślić, że to mieszanka wybuchowa! Antena – jak nazywają ją koledzy ze szkoły, uczy się gry na fortepianie. Czasem zmuszana jest do występów publicznych, które często kończą się katastrofalną przemianą materii! W latach 80-tych, kiedy i papier toaletowy był na wagę złota, była to prawdziwa tragedia! W Wyspach naftalinowych przeczytasz niezliczoną ilość niesamowitych przygód Anety. Spędzisz z nią sześć lat jej życia nauki w szkole podstawowej, poznasz mrożącą krew w żyłach historię świętowania 14-tych urodzin na cmentarzu, a także dowiesz się, do czego może doprowadzić podkradanie konfitur ze spiżarni starej ciotki. Czytając Wyspy Naftalinowe uśmiech nie będzie schodził ci z twarzy, więc zacznij już teraz!
Cytat z książki
"Z planów znalezienia następcy Ciacha, czyli nowego cuksodawcy wyrywa mnie babcia:
- Siadaj Niunia, zmienię ci sól.
- Znowu?
- Tak. Musisz wyzdrowieć, jak chcesz w sobotę pojechać na kulig. Inaczej z sanek nici.
- Ojej, ale to parzy! – ciągnę niezadowolona.
- Nic ci nie będzie, jak trochę pocierpisz – dodaje babcia.
Ładne mi trochę. Chyba z tablic kamiennych lub innych wykopalisk nabywa tę felczerską wiedzę: szklankę soli wrzuca na patelnię i grzeje. Potem sypie ją do szmaty, zawija, to wszystko wsadza w ręcznik i taki gorący wałek owija mi wokół szyi. I to ma być trochę? Czy ja muszę pokutować za grzechy już teraz? Wolę po śmierci, bo teraz to boli. Po tej drugiej stronie chyba nic się już nie czuje? Pewności nie ma. Babcia mówi, że w Polsce to nigdy nic nie wiadomo."
